Greške pacijenta i mjesta operacije su ozbiljne i mogu se spriječiti. Prema Zajedničkoj komisiji za akreditaciju zdravstvenih organizacija, takve greške se mogu napraviti u čak 41% ortopedskih/dječijih operacija. Kod operacije kičme, greška mjesta operacije nastaje kada je segment pršljena ili lateralizacija netačna. Pored toga što ne uspijevaju da se pozabave simptomima i patologijom pacijenta, segmentalne greške mogu dovesti do novih medicinskih problema kao što su ubrzana degeneracija diska ili nestabilnost kičme u inače asimptomatskim ili normalnim segmentima.
Postoje i pravna pitanja povezana sa segmentalnim greškama u hirurgiji kičme, a javnost, vladine agencije, bolnice i udruženja hirurga imaju nultu toleranciju za takve greške. Mnoge operacije kičme, kao što su discektomija, fuzija, dekompresija laminektomije i kifoplastika, izvode se korištenjem posteriornog pristupa, a pravilno pozicioniranje je važno. Uprkos trenutnoj tehnologiji snimanja, segmentalne greške se i dalje javljaju, sa stopama incidencije u rasponu od 0,032% do 15% prijavljenim u literaturi. Ne postoji zaključak o tome koja je metoda lokalizacije najtačnija.
Naučnici sa Odjeljenja za ortopedsku hirurgiju na Medicinskom fakultetu Mount Sinai u SAD-u proveli su online studiju upitnika koja sugerira da velika većina spinalnih hirurga koristi samo nekoliko metoda lokalizacije i da razjašnjenje uobičajenih uzroka grešaka može biti učinkovito u smanjenju hirurških segmentalnih grešaka, u članku objavljenom u maju 2014. u Spine J. Studija je provedena korištenjem upitnika poslanog e-poštom. Studija je provedena korištenjem linka do upitnika poslanog članovima Sjevernoameričkog društva za spinalnu bolest (uključujući ortopedske hirurge i neurohirurge). Upitnik je poslan samo jednom, kako preporučuje Sjevernoameričko društvo za spinalnu bolest. Ukupno 2338 ljekara ga je primilo, 532 je otvorilo link, a 173 (stopa odgovora 7,4%) je popunilo upitnik. Sedamdeset dva posto ispitanika koji su popunili upitnik bili su ortopedski hirurzi, 28% neurohirurzi, a 73% spinalni liječnici na obuci.
Upitnik se sastojao od ukupno 8 pitanja (Sl. 1) koja pokrivaju najčešće korištene metode lokalizacije (i anatomske orijentire i lokalizaciju snimanjem), učestalost hirurških segmentalnih grešaka i povezanost između metoda lokalizacije i segmentalnih grešaka. Upitnik nije testiran niti validiran. Upitnik omogućava višestruki izbor odgovora.
Slika 1 Osam pitanja iz upitnika. Rezultati su pokazali da je intraoperativna fluoroskopija bila najčešće korištena metoda lokalizacije za hirurgiju posteriorne torakalne i lumbalne kičme (89% i 86%, respektivno), a zatim slijede rendgenski snimci (54% i 58%, respektivno). 76 ljekara se odlučilo za korištenje kombinacije obje metode za lokalizaciju. Spinozni procesi i odgovarajući pedikuli bili su najčešće korišteni anatomski orijentiri za hirurgiju torakalne i lumbalne kičme (67% i 59%), a zatim spinalni procesi (49% i 52%) (slika 2). 68% ljekara priznalo je da su u svojoj praksi pravili segmentalne greške u lokalizaciji, od kojih su neke ispravljene intraoperativno (slika 3).
Sl. 2 Korištene metode snimanja i lokalizacije anatomskih orijentira.
Sl. 3 Ljekarska i intraoperativna korekcija grešaka hirurškog segmenta.
Za greške u lokalizaciji, 56% ovih ljekara koristilo je preoperativne rendgenske snimke, a 44% intraoperativnu fluoroskopiju. Uobičajeni razlozi za preoperativne greške u pozicioniranju bili su nemogućnost vizualizacije poznate referentne tačke (npr. sakralna kičma nije bila uključena u MRI), anatomske varijacije (pomjereni lumbalni pršljenovi ili 13-korjenova rebra) i segmentalne nejasnoće zbog fizičkog stanja pacijenta (suboptimalni rendgenski prikaz). Uobičajeni uzroci intraoperativnih grešaka u pozicioniranju uključuju neadekvatnu komunikaciju s fluoroskopistom, neuspjeh repozicioniranja nakon pozicioniranja (pomjeranje igle za pozicioniranje nakon fluoroskopije) i netačne referentne tačke tokom pozicioniranja (lumbalne 3/4 od rebara prema dolje) (Slika 4).
Sl. 4 Razlozi za preoperativne i intraoperativne greške u lokalizaciji.
Gore navedeni rezultati pokazuju da, iako postoji mnogo metoda lokalizacije, velika većina hirurga koristi samo nekoliko njih. Iako su hirurške segmentalne greške rijetke, idealno ih nema. Ne postoji standardni način za eliminaciju ovih grešaka; međutim, odvajanje vremena za izvođenje pozicioniranja i identifikovanje uobičajenih uzroka grešaka u pozicioniranju može pomoći u smanjenju učestalosti hirurških segmentalnih grešaka u torakolumbalnom dijelu kičme.
Vrijeme objave: 24. jula 2024.
