Pogreške hirurškog pacijenta i lokacije su ozbiljne i mogu se spriječiti. Prema Zajedničkoj komisiji za akreditaciju zdravstvenih organizacija, takve greške se mogu napraviti u do 41% ortopedskih/pedijatrijskih ordinacija. Za operaciju kralježnice, greška na kirurškom mjestu se javlja kada je segment kralježaka ili lateralizacija nepravilni. Osim neuspjeha u rješavanju simptoma i patologije pacijenta, segmentne greške mogu dovesti do novih medicinskih problema kao što su ubrzana degeneracija diska ili nestabilnost kičme u inače asimptomatskim ili normalnim segmentima.
Postoje i pravna pitanja povezana sa segmentnim greškama u hirurgiji kičme, a javnost, vladine agencije, bolnice i društva hirurga nemaju toleranciju za takve greške. Mnoge operacije kralježnice, kao što su diskektomija, fuzija, dekompresija laminektomije i kifoplastika, izvode se stražnjim pristupom, a pravilno pozicioniranje je važno. Uprkos trenutnoj tehnologiji snimanja, segmentne greške se i dalje javljaju, sa stopom incidencije u rasponu od 0,032% do 15% prijavljenih u literaturi. Ne postoji zaključak koji je način lokalizacije najtočniji.
Naučnici sa Odsjeka za ortopedsku hirurgiju na Medicinskom fakultetu Mount Sinai, SAD, proveli su online istraživanje upitnika koji sugerira da velika većina kirurga kičme koristi samo nekoliko metoda lokalizacije i da pojašnjenje uobičajenih uzroka greške može biti efikasno u smanjenje hirurških segmentnih grešaka, u članku objavljenom u maju 2014. u Spine J. Studija je sprovedena pomoću upitnika poslanog e-poštom. Studija je provedena korištenjem linka na upitnik koji je poslat e-poštom članovima Sjevernoameričkog društva za kralježnicu (uključujući ortopedske hirurge i neurohirurge). Upitnik je poslan samo jednom, prema preporuci Sjevernoameričkog društva za kičmu. Ukupno 2338 ljekara ga je primilo, 532 je otvorilo link, a 173 (stopa odgovora od 7,4%) popunilo je upitnik. Sedamdeset dva procenta završenih su bili ortopedski hirurzi, 28% neurohirurzi, a 73% lekari za kičmu na obuci.
Upitnik se sastojao od ukupno 8 pitanja (slika 1) koja su pokrivala najčešće korištene metode lokalizacije (i anatomske orijentire i lokalizaciju slike), učestalost kirurških segmentnih grešaka i povezanost između metoda lokalizacije i segmentnih grešaka. Upitnik nije pilot testiran ili validiran. Upitnik omogućava višestruki izbor odgovora.
Slika 1. Osam pitanja iz upitnika. Rezultati su pokazali da je intraoperativna fluoroskopija najčešće korištena metoda lokalizacije za operacije stražnje torakalne i lumbalne kičme (89% i 86%, respektivno), a zatim radiografija (54% odnosno 58%). 76 liječnika je odlučilo koristiti kombinaciju obje metode za lokalizaciju. Spinozni nastavci i odgovarajući pedikuli bili su najčešće korišćeni anatomski orijentiri za hirurgiju torakalne i lumbalne kičme (67% i 59%), a zatim spinoznih procesa (49% i 52%) (Sl. 2). 68% ljekara je priznalo da su u svojoj praksi napravili greške u segmentnoj lokalizaciji, od kojih su neke ispravljene intraoperativno (Sl. 3).
Slika 2 Korištene metode snimanja i anatomske lokalizacije orijentira.
Slika 3. Lekar i intraoperativna korekcija grešaka hirurškog segmenta.
Za greške u lokalizaciji, 56% ovih liječnika koristilo je preoperativne radiografije, a 44% je koristilo intraoperativnu fluoroskopiju. Uobičajeni razlozi preoperativnih grešaka u pozicioniranju bili su nemogućnost vizualizacije poznate referentne tačke (npr. sakralna kralježnica nije uključena u MRI), anatomske varijacije (lumbalni pomaknuti pršljenovi ili 13-korijenska rebra) i segmentalne nejasnoće zbog pacijentovog fizičkog stanje (suboptimalan rendgenski prikaz). Uobičajeni uzroci intraoperativnih grešaka u pozicioniranju uključuju neadekvatnu komunikaciju sa fluoroskopistom, neuspjeh repozicije nakon pozicioniranja (pomicanje igle za pozicioniranje nakon fluoroskopije) i pogrešne referentne tačke tokom pozicioniranja (lumbalni 3/4 od rebara prema dolje) (Slika 4).
Slika 4. Razlozi za preoperativne i intraoperativne greške u lokalizaciji.
Navedeni rezultati pokazuju da iako postoji mnogo metoda lokalizacije, velika većina kirurga koristi samo nekoliko od njih. Iako su hirurške segmentne greške rijetke, idealno bi bilo da ih nema. Ne postoji standardni način da se eliminišu ove greške; međutim, odvajanje vremena za pozicioniranje i identifikaciju uobičajenih uzroka grešaka u pozicioniranju može pomoći u smanjenju incidencije hirurških segmentnih grešaka u torakolumbalnoj kičmi.
Vrijeme objave: Jul-24-2024
